Hellenistic and Roman Asia Minor

THE CULT OF DIONYSOS IN ASIA MINOR
IN THE ROMAN IMPERIAL AGE

Making his presence, which can be traced long before the Archaic Age, deeply felt mainly in Hellas, Asia Minor and then in Rome throughout the ancient world, Dionysos, depending on the place and time, appears before us sometimes as a god of grape-wine, sometimes as a god of theatre and acting arts and sometimes as a religious power shaped according to the local needs, however, he has generally been a god of nature representing the fertility and abundance. According to the inscriptions, Dionysos was mentioned with many epithetons in Asia Minor of the Roman Imperial Age, and that he was a god of nature bringing abundance-fertility and his many other features can be observed by these epithetons. Depending on the long stated customs, the cult of Dionysos in Asia Minor survived throughout the Roman Imperial Age (especially in the II-III. Century A.D. with festivals, cult associations and structuring, artists (musicians, players, dancers) that served his cult. According to the written records, festivals such as Dionysia, Lēnaia, Anthestēria, Trietēris organized in the name of Dionysos were celebrated. Dance, music and play competitions were made in these festivals maintained by the rich citizens or directors and not commonly known cult rituals were performed. Besides the associations of synodos artists called by different names in different times in the large cities of the west, cult associations broad in scope such as thiasos, speira or cult member groups with large audience in various names were active both in worshipping and these festivals. In order to achieve this, undoubtedly, both artist associations and cult associations had to have a well organized governing structure. Names were given to the cult members according to the task taken. These members also had to pay a membership fee in order to be a member or to continue to be one. Actually, these fees were as important as the epimeletes in the mainta-nance of these associations. In addition, they were supported both mate-rially and spiritually by the Roman emperors or provincial governors. Although the paganic religious activities in the lands of Asia Minor under the control of Rome were left to the free will of the cities, they would not be strong without the respect shown for the cults of the emperors, emperor and the Roman goddess (Dea Roma). The worshipping of Dionysos could only develop with the close relations with the emperors and the Roman Empire. Correspondingly, supporting a paganic cult significant for the people, the Roman Empire gained the sympathy of the people and also kept them loyal to Rome. The deification of the Roman emperors began with General Marcus Antonius, who was wellcomed as “New Dionysos” on his arrival to Ephesos, and continued in the Roman Imperial Age. During this period the associations in Anazarbos, Ankyra, Ephesos, Teōs, Aphrodisias and Sardeis characterised Emperor Hadrianus, Commodus and Caracalla by this epitheton. Thus, they deified them by considering them equal with Dionysos. Dionysos also had common worship with imperial or Dea Roma cult besides the common paganic worship of Zeus and Dēmētēr. Like all other paganic religions, the cult of Dionysos broke down with the strengthening Christianity with which it had opposite doctrines and finally with the acceptance of Christianity as the official religion of the state. However, many features of the Dionysos cult continued to exist in Asia Minor both in Christian features and local cultures and traditions. Today it still continues this effect.

Arkaik Çağ’dan çok daha eskilere götürebildiğimiz varlığını, coğrafi olarak başta Hellas, Küçükasya ve sonraları Roma olmak üzere tüm Antik Çağ coğrafyasında etkin bir şekilde hissettiren Dionysos, yer ve zaman farkına bağlı olarak, bazı yerlerde üzüm-şarap tanrısı, bazılarında tiyatro ve sahne sanatlarının tanrısı, bazılarında ise yerel ihtiyaçlar doğrultusunda şekillendirilmiş dinsel bir güç olarak karşımıza çıkmıştır. Ama genel olarak bereket ve bolluğu temsil eden bir doğa tanrısı kimliğine sahip olmuştur. Yazıtlardan anlaşıldığına göre Roma İmparatorluk Çağı Küçükasyası’ nda birçok epitheton ile anılan Dionysos’un, bolluk-bereket getiren bir doğa tanrısı olduğu ve diğer başka özellikleri gene bu epitheton’larından anlaşılmaktadır. Küçükasya’daki Dionysos kültü Roma İmparatorluk Çağı boyunca (bilhassa M.S. II-III. yüzyılarda), öncesinden gelen bir geleneğe bağlı olarak şenlikleri, kült dernekleri ve yapılanması, kültüne hizmet eden sanatçıları (müzisyenler, oyuncular, dansçılar) ile varlığını sürdürmüştür. Yazılı belgelerden bu dönemde büyük ve zengin kentlerde hâlâ Dionysia, Lēnaia, Anthestēria, Trietēris gibi Dionysos adına tertiplenen şenliklerin kutlandığını; masrafları, epimeletes olarak bildiğimiz kentin zengin vatandaşları ya da yöneticileri tarafından karşılanan bu şenliklerde külte ilişkin dans, müzik ve oyun yarışmaların yapıldığını ve herkesçe bilinmeyen kült ritüellerinin uygulandığını öğrenmekteyiz. Bilhassa batı kesimlerdeki büyük kentlerdeki, farklı dönemlerde farklı isimlerle anılan synodos sanatçı derneklerinin yanında thiasos, speira gibi daha geniş kapsamlı kült dernekleri ya da en yaygını mystai olan çeşitli adlar altında toplanan geniş kitleli kült üye grupları hem tapınımda, hem de bu şenliklerde aktif olmuşlardır. Şüphesiz ki bunu gerçekleştirebilmek adına gerek sanatçı dernekleri gerekse kült dernekleri, iyi organize olmuş bir idari yapılanmaya sahip olmak durumundaydı. Bu derneklerde üstlendikleri görevlere göre adlandırılan kült üyelerinin, üye olabilmeleri veya üyeliklerini sürdü-rebilmeleri için ödemek zorunda oldukları aidatlar da vardı. Esasen bu derneklerin finansmanının karşılanmasında bu aidatlar, en az epimeletes’ ler kadar önemliydi. Ayrıca Roma imparatorlarının ya da eyalet yöneticilerinin hem manevi hem de maddi desteğini alıyorlardı. Zira bu dönemde Roma egemenliği altında bulunan Küçükasya topraklarındaki pagan dinsel yaşam her ne kadar kentlerin özgür iradesine bırakılmışsa da, imparatorlara, imparator ve Roma Tanrıçası (Dea Roma) kültüne gösterilen saygı olmaksızın güçlü kalamazdı. Küçükasya Dionysos tapınımı da, tamamıyla imparatorlar ve Roma İmparatorluğu ile kurulan güçlü bağlar sayesinde gelişebilmiştir. Bununla paralel olarak da Roma İmparatorluğu, halk için önemli olan pagan bir kültü destekleyerek, hem halkın sempatisini kazanmakta, hem de böylece onların Roma’ya olan bağlılığını sürdürmek amacını gütmekteydi. General Marcus Antonius’un Ephesos’a gelişinde “Yeni Dionysos” olarak karşılanmasıyla başlayan Romalı devlet adamlarını tanrılaştırma geleneği, Roma İmparatorluk Çağı’nda da sürmüş; bu dönemde özellikle Anazarbos, Ankyra, Ephesos, Teōs, Aphrodisias ve Sardeis’teki dernekler, İmparator Hadrianus, Commodus ve Caracalla’yı bu sıfatla nitelendirmişler, böylece onları Dionysos ile bir tutarak tanrılaştırmışlardır. İmparatorluk veya Dea Roma kültü ile ortak tapınımı da görülen Dionysos’un Zeus ve Dēmētēr gibi pagan tanrı-tanrıçalarla da ortak tapınımı söz konusudur. Diğer pagan dinler gibi Dionysos kültünün yıkımı da, öğretilerinin birbirine tamamen ters düştüğü Hıristiyanlık dininin güçlenmesiyle ve nihayetinde M.S. 391’de imparatorluğun resmî dini olmasıyla gerçekleşmiştir. Ancak Dionysos kültünün birçok unsuru, Küçükasya topraklarında, gerek Hıristiyanlık unsurlarında gerekse halk kültür ve geleneklerinde yaşamaya devam etmiştir. Bugün de bu etkisini göstermeye devam etmektedir."

SEG 60-1998. Religion. Dionysos: his cult in Asia Minor, Imperial period:
On the basis of archaeological, numismatic, and (mainly) epigraphic attestations, B.Öztürk,Roma imparatorluk çağı Küçükasaysı’nda Dionysos kültü (Istanbul 2010), studies the cult ofΔιόνυσος in Roman Asia Minor. After general remarks about the god, he presents a geographically arranged catalogue of the relevant inscriptions with brief comments (ph. of some texts). On 196-209, Ö. provides a register with explanations of the most important terms found in the inscriptions, and on 210/211 a list of epithets.

Bu kitap, Pontos Kralı Mithradates VI Eupator Dionysos’un biyografisidir. 2003 yılında Akdeniz Üniversitesi, Eskiçağ Dilleri ve Kültürleri Bölümü’nde tamamladığım Mithradates VI Eupator ve Roma başlıklı doktora tezimin dört senelik yorucu; fakat keyifli bir çalışma sonucunda kitaplaşmış biçimidir. Kitabın amacı, şimdiye kadar ihmal edilen Pontos Kralı Mithradates VI Eupator Dionysos’un Küçük Asya ve Roma’ya karşı uyguladığı politikayı ve sonuçlarını, Anadolu’lu bakış açısıyla yeniden değerlendirmektir. Bunu yaparken, krala ve İÖ. I. yüzyıl Küçük Asya tarihine ilişkin antik kaynaklar, epigrafik belgeler, nümismatik buluntular ile arkeolojik kalıntılar ele alınmış; son zamanlarda ele geçen yeni veriler, modern literatür eşliğinde tekrar dikkatle incelenerek çok yönlü bir sentezle analiz edilmeye çalışılmıştır. Çalışmaya gerek tez gerekse kitap aşamasında birçok kişinin yardımı olmuştur. Bunların başında, tez danışmanım Prof. Dr. Sencer Şahin gelmektedir. Onun bu çalışma üzerinde görünmeden var olan etkisi yadsınamaz ve ilgi ve desteği olmaksızın ne tez ne de kitap bu şekli alabilirdi. Prof. Şahin, beni bu araştırma sırasında serbest bırakmakla birlikte, onunla yaptığımız konsültasyonlar çalışmanın şekillenmesinde önemli rol oynamıştır. Çalışmanın çeşitli aşamalarında Mithradates VI Eupator üzerine çalışmış ve halen çalışmakta olan Sevilla Üniversitesi’nden Asst. Prof. Luis Ballestor Pastor, Moskova Bilimler Akademisi’nden Asst. Prof. Sergey Saprykin, Aarhus Üniversitesi’nden (Doktora) Jakob Munk Højte ve Orta Doğu Teknik Üniversitesi’nden Yrd. Doç. Dr. Deniz Burcu Arıkan Erciyas’a, yaptığımız yararlı görüşmeler ve konuya ilişkin literatür yardımlarından ötürü teşekkürü bir borç bilirim. Ayrıca kitaplık çalışmaları ve manuskrinin gözden geçirilmesinde sırasında, Köln Üniversitesi’nden Prof. Dr. Peter Mittag, Akdeniz Üniversitesi’nden Prof. Dr. Mustafa Adak, Dr. Burak Takmer, Nihal Tüner (Doktora), Şükrü Özüdoğru (Doktora), Fatih Onur (Doktora), Nuray Gökalp (Doktora), E. N. Akdoğu Arca (Doktora), Gökhan Tiryaki (Doktora), Ömer Uzunel (Yüksek Lisans) ile eşim Dr. Mette Marie Hald Arslan’ın önemli yardımları olmuştur. Türk araştırmacıların bilimsel çalışmalarını teşvik eden ve destekleyen, Türk Amerikan İlmi Araştırmaları Derneği’nin tarafıma verdiği Ilse Böhlund ve George Hanfmann Burs’u, bu eserin yayına hazırlanmasını sağlamıştır. Böylelikle 6 ay süreyle Sheffield ve Exeter Üniversiteleri’nde çalışma olanağım olmuştur. Bu süre zarfında; Sevilla, Paris ve Köln’e giderek çeşitli bilim adamlarıyla konsültasyon yapma, müzeleri ziyaret etme ve kütüphanelerden yararlanma imkanı buldum. Sheffield Üniversitesi’nden Prof. Dr. John Barrett’ın üniversitenin her çeşit imkanından yararlanmamı sağlaması ve Exeter Üniversitesi’nden Prof. Dr. Stephen Mitchell’ın konuya ilişkin değerlendirmeleri ile esin verici görüşleri, kitabın şekillenmesinde önemli rol oynamıştır. Bununla birlikte, kitaptaki her çeşit hatadan tümüyle yazar sorumludur. Son olarak, bu kitabın basılmasına yaptığı katkılardan dolayı Dumankaya Holding yönetim kurulu üyesi Uğur Dumankaya’ya teşekkürü bir borç bilirim.

Antalya 2007
Murat Arslan

Tios (Zonguldak-Filyos) kentteki arkeolojik kazılar 2007 senesinden beri Karadeniz Ereğli Müzesi adına, sırasıyla Prof. Dr. Sümer Atasoy ve Doç. Dr. Şahin Yıldırım’ın bilimsel danışmanlıklarıyla akropolis, antik liman, tiyatro ve nekropolis alanlarında yürütülmüş ve bölge tarihinin güncellenmesine olanak veren önemli buluşlara sahne olmuştur. Arkeolojik çalışmalara paralel olarak yürütülen epigrafik araştırmalar da kentten günümüze ulaşmış Hellenistik ve Roma dönemlerine ait mezar taşlarını, onurlandırma heykel kaidelerini, adakları, miltaşlarını, ticari ağırlıklarını ve diğer türlerdeki yazıtlı buluntuları gün yüzüne çıkarmıştır.

Bu buluntular arasından beyaz mermerden silindir bir onurlandırma heykel kaidesinin üzerindeki yazıtının ise sadece bu kentin değil aynı zamanda Anadolu’nun Roma tarihi açısından önem arz ettiği anlaşılmıştır. Zira antik literatürde sadece ünlü yazar Nikaialı Cassius Dio’nun (MS yak. 150-235) Roma tarihini kaleme aldığı eserinde (Rhomaika, 79.39.5) adı geçen Roma İmparatorluğu’nun Pontus-Bithynia Eyaleti Valisi Caecilius Aristo, bu unvanıyla ilk defa bu yazıtta belgelenmiş oldu. Yazıtın çevirisi şöyledir:

Tiosluların pek görkemli/gösterişli kenti, legatus Augusti propraetore (imparatorun praetor mertebesindeki elçisi) Caecilius Aristo’nun yönetim döneminde... (şu kişi/kişileri onurlandırdı)

Bilinen tarihe göre, Roma İmparatorluğu’nun iç savaşlarla çalkalandığı bir dönemde Roma İmparatoru Caracalla’yı, kendisinin tertiplediği bir suikastla (MS 08.04.217) öldürtmeyi başaran Macrinus imparator olmayı başarmıştı. Ancak bu kez kendisi Iulia Maesa’nın himayesinde olan torunu Varius Avitus’a yani namı diğer Elagabalus’a karşı Antiokheia’daki savaşı kaybetmiştir. Bir seneden biraz fazla tahtta kalabilmiş devrik imparator Macrinus bunun üzerine gizli bir şekilde Roma’ya gitmeye ve Senato ile halkı ikna ederek iktidarını yeniden elde etmeyi amaçlamıştır. Böylece kılık değiştirerek Kilikia, Kappadokia, Galatia ve Bithynia bölgeleri üzerinden Eribolon’daki (İhsaniye) limana ulaşmış buradan Kalkhedon’a varmıştır. İşte Cassius Dio tam da bu noktada Macrinus’un, Vali Caecilius Aristo’nun korkusundan (Eyalet Başkenti) Nikomedeia’ya girmeye çekindiğini belirtmiştir. Dolayısıyla, Dio’nun MS 08.06.218’den kısa bir süre sonrasını kayda geçen bu cümlesi, bugüne kadar Aristo’nun o dönemde bölge valisi olduğunun dolaylı yoldan belgesiydi. Ancak şimdi Tios’ta ortaya çıkan bu yazıtla, önceki kariyerinin ufak bir kısmı Roma’daki birkaç belgeden tanınan Caecilius Aristo’nun hem adı hem de eyalet valiliği doğrulanmış oldu.

Manisa ili sınırlarında yer alan Aigai, Antik Dönemde Aspordene, günümüzde Yunt Dağı olarak isimlendirilen dağ silsilesindeki Gün Dağı üzerinde kurulmuştur. Yunt Dağı idari açıdan Manisa ve İzmir il sınırları içinde yer almaktadır. Toplam yüz ölçümü 3.521,70 km² olan bu alan kuzeyde Bakırçay (antik Kaikos), güneyde Gediz (antik Hermos) nehirleri, doğuda Kırkağaç ve Akhisar ovaları ile batıda Çandarlı Körfezi ile sınırlanmıştır. Yüksekliği 500-1000 m. arasında değişen tepeler ve bu tepeler arasındaki geniş düzlüklerden oluşan, Yunt Dağı’nın en yüksek noktası 1076 m.’de yer almaktadır

Lykia Bölgesi, Anadolu'nun, güneybatıda Akdeniz'e uzandığı Teke Yanmadası'nda yer alır. Bölgenin kuzeydoğusunda Pamphylia, kuzeyinde Phrygia ve Pisidia, batısında ise Karia Bölgeleri bulunmaktadır. Lykia doğu-batı yönünde 120; kuzey-güney yönünde 60 km'dir ve böylelikle 5083 km2 alana yayılmıştır. I Dağlık bir bölge olan Lykia'nın en yüksek dağı güneydeki 3086 metrelik Kızlar Sivrisi ile Beydağlan'dır. Lykia'nın iç kısımlannın en karakteristik coğrafik özelliği, kuşbakışıyla, bölgenin büyük bir kısmını kapsayan bir atnalı ile karşılaştınlabilecek büyük dağ sıralandır.2 Bölgenin merkezindeki büyük dağ sıralannın yanında, bunlardan derin vadilerle aynlmış dağlık alanlar vardır. Lykia Bölgesi'nin topoğrafyasında dağlar kadar nehirler de belirleyici bir öneme sahiptir.3 Bunlar, doğudan batıya doğru Alakır Çayı (Gagas?), Limyros (Göksu), Arykandos (Başgöz-Aykırıçay), Myros (Demre Çayı) ve Ksanthos'tur (Eşen Çayı). Bu nehirlerden en önemlisi olan Ksanthos, Antik Dönem'de Lykia kültürünün merkezi konumundaydı. Bölgenin yerleşimi, bu dağlar ve nehirlerin oluşturduğu vadiler ile nehirlerin sahilde oluşturduklan alüvyon ovalarda yoğunluk kazanmaktadır. Sahil yerleşiminde aynca, denizyolu ulaşımının kolaylığı ve deniz aşın ticaret de rol oynamıştır. Lykia'daki doğallimanlar bu yüzden önemlidir.

[Translated by Ebru Torun, G. Bike Yazıcıoglu, Namık Erkal, Cosku Kocabıyık, Merete Çakmak].  Exhibit curator: Jeroen Poblome; project coordinator: Nihat Tekdemir; catalogue editor: Fisun Yalçınkaya,
*Catalogue of temporary exhibit at Yapı Kredi Vedat Nedim Tör Museum
Take a virtual tour of the exhibit (including videos) on the Museum's website:
https://my.matterport.com/show/?m=JzamAD7w6a6

The surrounding landscape of ancient Pergamon is characterized by several mountain ranges, the Bakırçay Valley and River and the Aegean coastline. The accessibility of this region was vital for the city since it provided food and resources as well as trade, communication and military movements, all facilitated by a well-developed route network. Despite the importance of roads for the development and prosperity of the city, the ancient route network is still widely unexplored and archeological evidence of roads is extremely rare. This study therefore aims to reconstruct the ancient route network in the surroundings of Pergamon by combining historical and archeological sources with modern computer-aided least-cost path analyses, while also considering changes in the landscape that have occurred since antiquity. Based on these detailed results, conclusions may be drawn about the characteristics and functional diversity of the routes. Although the investigation of the route network in the surroundings of Pergamon cannot be considered complete, the results of this study already offer a valuable basis for further research, analyses, modeling and field work.

This is a short extract (introduction) of my article in L. Picht - K. Schmidt - G. Schmitz - L. Wiggering, The Limits of Change. Was ist der Wert der beständigen Dinge? (Berlin: Neofelis 2015), 83 - 102. For more information, take a look here: https://neofelis-verlag.de/verlagsprogramm/geschichte/899/the-limits-of-change

La littérature hagiographique d’époque tardo-antique et byzantine conserve le souvenir, historique ou légendaire, de nombreux martyrs, en particulier en Asie Mineure où fut déclenchée la dernière persécution générale des chrétiens par l’empereur Dioclétien. Il faut remarquer que les femmes sont beaucoup plus nombreuses dans les Passions que dans les Vies de saintes qui se placent après cette persécution. Quand elles ne sont pas des figures inconsistantes, les femmes martyres, réelles ou fictives, appartiennent en priorité aux catégories supérieures de la société romaine. Pourtant, sans distinction d’origine et de fortune, elles transmettent toutes un message uniformisé qui exalte les vertus chrétiennes de chasteté et d’obéissance systématisées par le monachisme.

The hagiographical literature of late Antiquity and Byzantium preserves the historical or legendary memory of many martyrs, particularly in Asia Minor where Emperor Diocletian launched the last general persecution of Christians. It should be noted that there are many more women in Passions than in the Lives of female saints written after this persecution. When they are not insubstantial characters, real or fictitious female martyrs mostly belong to the upper classes of Roman society. However, irrespective of origin or fortune, all of them deliver a standardized message which extols the Christian virtues of chastity and obedience that monachism had made systematic.

A bronze coin of king Pylaimenes (Paphlagonia) kept at the Brussels Coin cabinet has been countermarked with the letters BA surrounded by an ivy wreath which makes immediately think to the king (Ba[sileus]) Mithridates Eupator. The last days of the history of the kingdom of Paphlagonia are evoked. Another bronze of Pylaimenes has been countermarked (British Museum) twice with monograms which both could be found on the royal series struck about the same time in Pontus and in Bithynia.

Few direct clues exist to the everyday lives and beliefs of ordinary Jews in antiquity. Prevailing perspectives on ancient Jewish life have been shaped largely by the voices of intellectual and social elites, preserved in the writings of Philo and Josephus and the rabbinic texts of the Mishnah and Talmud. Commissioned art, architecture, and formal inscriptions displayed on tombs and synagogues equally reflect the sensibilities of their influential patrons. The perspectives and sentiments of nonelite Jews, by contrast, have mostly disappeared from the historical record. Focusing on these forgotten Jews of antiquity, Writing on the Wall takes an unprecedented look at the vernacular inscriptions and drawings they left behind and sheds new light on the richness of their quotidian lives. Just like their neighbors throughout the eastern and southern Mediterranean, Mesopotamia, Arabia, and Egypt, ancient Jews scribbled and drew graffiti everyplace--in and around markets, hippodromes, theat...

Informationen zu den Ausgrabungen mit Beteiligung der Berliner Museen. Grabungsgeschichte von den Anfängen bis 1999, Publikationen und beteiligte Personen zusammengestellt aus den Grabungspublikationen sowie Archivalien der Antikensammlung der Staatlichen Museen zu Berlin.
Die Zusammenstellung wurde nur in wenigen Kopien für den Gebrauch im Archiv der Antikensammlung hergestellt.

A hoard of 6th century solidi and fractions was found in 1994 in Gökler, Turkey,
during illegal prospections with a metal detector. The hoard includes seven die-linked solidi of Justinian, three solidi of Justin II, five solidi of Tiberius II and thirty-six solidi, semisses, and tremisses of Maurice, many of them die-linked. The most interesting coins in the hoard are two 23-carat light-weight solidi of Maurice. The hoard was probably concealed in the last decade of the 6th century.

Despite Daniel Ogden’s and Alex McAuley’s work in collecting, organizing, and rationalizing the often contradictory information delivered by the ancient sources, the Seleukid genealogy still appears to be the most complex and chaotic maze of marital relations in the Hellenistic world. This chapter offers a fresh look at the matter by approaching the royal dynasty holistically as an ensemble of familial forces, which fluidly interacted with diverse geographical and chronological contexts, rather than as a line of rulers hypothetically matched with concurrent consorts. In so doing, I will use the term dynastic politics as embracing the alliances— and ruptures— created through marriage and all that royal marriage implies: inheritance, legitimation, regency, interdynastic blood relationships, and dynastic continuity.

Greek Popular Assemblies in the Imperial Period and the Discourses of the Dio of Prusa

This paper is an attempt to clarify the position of the Greek popular assemblies within the political system of Graeco-Roman city, using available epigraphic documents and ancient literary sources, especially the works (Discourses) of Dio of Prusa, one of the most prominent and most interesting personalities in the Roman East during the early Antonine era.
For a long time now, there is a consensus among scholars that the Greek cities of the Imperial Period where democracies only in name. In reality, they were governed by small and rather exclusive elite groups. Council-members and public officials were elected only from an enclosed circle of the prominent families, while the popular assembly was marginalized, relegated to a token status or, even, ceased to function altogether. Municipal elites compensated the lack of public involvement in local politics by generous spending of their personal wealth on public buildings, monuments, festivals, games, feasts etc., thus keeping the popular disaffection within acceptable limits.
This view is certainly correct in its broad outlines but significant corrections are necessary, especially concerning the role of the popular assembly. The Discourses of Dio are particularly useful because some of them are the public speeches actually held before the various assemblies and one of them – possibly a fictional story but non the less very instructive – gives the descriptions of a full assembly meeting. Combined with the information from the epigraphic documents, several important conclusions can be drawn: the Romans did not formulate nor pursue any general policy of checking or abolishing civic assemblies in the Greek cities; inscriptions confirm existence of civic assemblies in nearly every Greek City of the Early Imperial Period; combined epigraphical and literary evidence for Ephesos (note especially the Salutarius foundation inscription – I.Ephesos 27, and the famous episodic from the Acts of the Apostles 19.21-40) points to a considerable importance of assembly in pulic life; several cities Dio visited during his life (Rhodes, Alexandria, Tarsos, Nikaia, Nikomedia and his native Prusa) had a functional assembly in the late 1st and early 2nd century AD, as indicated by Or. 31-48; popular assemblies in these cities dealt with a large number of issues of considerable importance; in the Euboean discourse, Dio gives a general description of the conditions and dealings of Greek public assemblies in his time; the civic officials were present during regular assembly meeting, with one of them chairing a particular session. The assemblies in the other Greek cities of the time probably function on the similar lines as those described by Dio.
The above mentioned conclusion can not be, however, taken so far as to prove that the Graeco-Roman cities were real democracies, similar to those of Classical and early Hellenistic times. It is impossible to deny that, in reality, the role of the local elites in the everyday life was of paramount importance. They held most material wealth, influence, almost all the public offices of any importance and they were the intermediates between the communities and their Roman overlords. That said, such social and political reality still left enough room for popular assemblies as important local institutions. It remained to be so probably until the mid-3rd century A.D., when the epigraphical record suddenly falls silent on public assemblies.

Eight endorsements for Reading Revelation After Supersessionism written by Elaine Pagels (Princeton University), Paul Trebilco (U of Otago), Richard Ascough (Queens University), Anders Runesson (U of Oslo), Greg Carey (Lancaster Theological Seminary), Paul Rainbow (Sioux Falls Seminary), Gerald Borchert (Carson Newman University), and Henri Goulet (Messianic Studies Institute)

Today's province Ordu, called as ''Kotyora'' in the ancient time, is a city located between the two big coastal cities Amisos (Samsun) and Trapezous (Trabzon) in the south coasts of Black Sea. It is one of the colonies established by Greeks with the aim of agriculture, mine, fishing and trade. Cimmerians and Scythians began to locate there from 675 B.C. Afterwards, Persians (550-330 B.C) dominated the region, this continued until the expedition of Macedonian King Alexander the Great, in the year of 334 B.C. Pontus Empire was established by the Mithridates I in 302-298 B.C , after staying under the domination of Roman until the date of 395 A.D., the Roman Empire's division to two parts, it was included to East Roman i.e Byzantium lands.
Pontos and Paphlagonia regions in Black Sea, are the wealthy regions due to their geographical conditions. The castles located in Pontos region , such as Gölköy, addition to the examples of monumental dimension , there are much more simple examples in terms of its dimension and architecture.
Castle Gölköy, locates in the Gölköy district's, 4km. southeast away inside the Kaleköy, whose distance  to the center of Ordu province is 60 km. It is known that Castle Gülköy, one of the oldest castles in Ordu, was built by the Persian King Dara in 4.-3. B.C. However,the walls which create  the castle's architecture, was constructed by Khorasan mortar and as a result of examinations we made on the potteries presented in castle, it shows that the castle was built after the Persian Periods because of the techniques of ceramics construction, profile, paste feature and  made as glazed.

The paper presents the results of recent research conducted on the
Central Agora of Hierapolis in Phrygia (Turkey), one of the lesser
known monuments of the city due to its state of conservation.
With the aim of achieving the reconstruction of plan and elevation
of the early-imperial square and the definition of its transformations,
a systematic examination of the structures and architectural
materials preserved inside the Pamukkale Termal lake was performed.
The archaeological analysis was integrated by the examination
of the archive documentation and the results of geophysical
surveys. The research has allowed us to elaborate a hypothesis of
reconstruction of the monument that is discussed in relation to the
configuration of the agorai of the Microasiatic urban centres during
the early imperial age.

Abile stratega, condottiero e potente sovrano, Alessandro Magno di Macedonia, eroe che percepiva se stesso alla stregua di un nuovo Eracle o di un nuovo Achille, fu, prima di tutto, un “viaggiatore”. E chi si approcci alle pagine del presente lavoro, nel quale viene ripercorsa l’intera vicenda del grande macedone ,si prepari, di fatto, a compiere un lungo e affascinante viaggio...Un’esplorazione attraverso quei luoghi in cui l’uomo Alessandro compì il luminoso percorso che lo avrebbe portato a divenire mito; aspirando costantemente, come racconta la storica Lynette Mitchell nella prefazione al libro,“...a divenire il più grande tra tutti gli eroi...”.Con pieno rigore storico, e senza concessioni alla fabula, a farla da padrone, in un racconto sostenuto da una poderosa mole bibliografica, sono i fatti “così come si svolsero”. Fatti la cui rievocazione, spogliata di facili orpelli, saprà coinvolgere e trascinare ogni lettore dentro l’antica e immortale storia (o viaggio) dell’ultimo eroe.

The account of Eutychus’ fall in Acts 20,9 poses both translation and archaeological challenges. “Third floor” is the preferable translation for τρίστεγος in the British system, “fourth floor” in the American system. A multi-storeyed insula was the likely building in which the believers met in Troas. While insulae dating to the early second century CE can be found in Rome and Ostia, none have yet found in the archaeological record in the Greek East. Since poorer people lived on the upper floors of insulae, the ekklēsia in Troas was largely comprised of individuals from a lower socio-economic class.